کد مطلب:182758 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:144
عبدالله بن زبیر کیست؟
پدر عبدالله زبیر بن عوام از زمره ده نفر اول است كه مسلمان شدند و عشره مبشره لقب گرفتند. مادرش اسماء بنت ابوبكر خواهر عایشه است. وی اولین مولود مسلمان است كه بعد از هجرت در مدینه به دنیا آمده است. كام وی را رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم با خرما گشوده و وی را عبدالله نام گذاری می نماید. عبدالله كسی است كه هماره روزه دار و شب زنده دار
[ صفحه 245]
بود. وی كسی بود كه سوره های بقره، آل عمران و نساء و مائده را در ركوع یك ركعت نماز قرائت می نموده است. [1] این سابقه ی درخشان این فرد است؛ اما عاقبت وی!!
عبدالله بن زبیر فردی ماجراجو و سیاستمدار و فتنه انگیز بود. وی كسی بود كه در اثر انحراف های سیاسی حتی پدر خویش را كه در تمام جنگ های صدر اسلام شركت یافت و از شمشیرش خون دشمنان اسلام می چكید و به همین خاطر «سیف الاسلام» لقب گرفت، منحرف ساخت. به گونه ای كه زبیر در برابر علی علیه السلام شمشیر آهیخت و خود قربانی همان شمشیری شد كه علیه امیرالمؤمنین آشكار كرده بود. فرزندش عبدالله نیز در جنگ جمل بر علیه علی شمشیر كشید و در جنگ اسیر شد. ولی امام وی را آزاد ساخت. [2] .
وی همان فردی است كه علی علیه السلام درباره وی فرمود: زبیر را فرزند شومش عبدالله،از اهل بیت (علیهم السلام) جدا كرد، ما زال الزبیر من اهل البیت (علیهم السلام) حتی نشأ ابنه المشؤوم عبدالله. [3] وی در جنگ جمل عایشه خاله خویش را تحریك و تشویق به جنگ علیه علی می نمود. [4] وی برادرش عمرو بن زبیر را به قتل رساند. [5] .
پس از مرگ معاویه یزید از چند نفر از سرشناسان و رهبران اجتماعی از جمله حسین بن علی علیه السلام و عبدالله بن زبیر، بیعت خواست.
[ صفحه 246]
لیكن هیچ كدام از این دو نفر حاضر به بیعت نشدند. هر دو از مدینه خارج و راهی مكه شدند.
عبدالله كه اهداف سیاسی را در این حركت خویش پی می گرفت، در مكه اقامت گزید. برای وی، حضور امام حسین علیه السلام در مكه خوشایند نبود و می خواست كه امام از مكه خارج شود. زیرا با وجود امام حسین علیه السلام در حجاز عبدالله موقعیتی برای خویش فراهم نمی دید. [6] .
عبدالله پس از مرگ یزید در سال 63 زمینه را برای برافراشتن پرچم مخالفت، مناسب دید و در حجاز یكه تاز میدان شد. وی به طور رسمی مردم را به بیعت خویش فراخواند. در سال 65 رسما خود را خلیفه مسلمانان در حجاز، آنگاه عراق و یمن و... مطرح ساخت. و تا سال 73 كه توسط حجاج به قتل رسید حكومت داری نمود.
عبدالله وقتی در مكه حاكم شد، چهل هفته در خطبه های نماز جمعه صلوات بر محمد را منع نمود و علت آن را این گونه عنوان كرد [7] كه چهل سال است كه بغض و كینه اهل بیت (علیهم السلام) در سینه من سنگینی می كند، انی لا كتم بغضكم اهل هذا البیت منذ اربعین سنة. [8] وی عبدالله بن عباس و محمد حنفیه را به طائف تبعید نمود. [9] عبدالله هیزم فراهم نمود تا بنی هاشم را در شعب ابی طالب بخاطر این كه با وی بیعت نمی كردند، بسوزاند. [10] .
[ صفحه 247]
وی 24 نفر از بنی هاشم و نیز محمد بن حنفیه و عبدالله بن عباس را به خاطر امتناع از بیعت در كنار كعبه و زمزم حبس نمود و تصمیم بر سوزاندن آنان داشت كه مختار با چهار هزار نیرو به فریاد آنها رسیده آنها را آزاد ساخت. [11] وی در سال 64 كعبه را منهدم ساخت. [12] .
[ صفحه 245]
بود. وی كسی بود كه سوره های بقره، آل عمران و نساء و مائده را در ركوع یك ركعت نماز قرائت می نموده است. [1] این سابقه ی درخشان این فرد است؛ اما عاقبت وی!!
عبدالله بن زبیر فردی ماجراجو و سیاستمدار و فتنه انگیز بود. وی كسی بود كه در اثر انحراف های سیاسی حتی پدر خویش را كه در تمام جنگ های صدر اسلام شركت یافت و از شمشیرش خون دشمنان اسلام می چكید و به همین خاطر «سیف الاسلام» لقب گرفت، منحرف ساخت. به گونه ای كه زبیر در برابر علی علیه السلام شمشیر آهیخت و خود قربانی همان شمشیری شد كه علیه امیرالمؤمنین آشكار كرده بود. فرزندش عبدالله نیز در جنگ جمل بر علیه علی شمشیر كشید و در جنگ اسیر شد. ولی امام وی را آزاد ساخت. [2] .
وی همان فردی است كه علی علیه السلام درباره وی فرمود: زبیر را فرزند شومش عبدالله،از اهل بیت (علیهم السلام) جدا كرد، ما زال الزبیر من اهل البیت (علیهم السلام) حتی نشأ ابنه المشؤوم عبدالله. [3] وی در جنگ جمل عایشه خاله خویش را تحریك و تشویق به جنگ علیه علی می نمود. [4] وی برادرش عمرو بن زبیر را به قتل رساند. [5] .
پس از مرگ معاویه یزید از چند نفر از سرشناسان و رهبران اجتماعی از جمله حسین بن علی علیه السلام و عبدالله بن زبیر، بیعت خواست.
[ صفحه 246]
لیكن هیچ كدام از این دو نفر حاضر به بیعت نشدند. هر دو از مدینه خارج و راهی مكه شدند.
عبدالله كه اهداف سیاسی را در این حركت خویش پی می گرفت، در مكه اقامت گزید. برای وی، حضور امام حسین علیه السلام در مكه خوشایند نبود و می خواست كه امام از مكه خارج شود. زیرا با وجود امام حسین علیه السلام در حجاز عبدالله موقعیتی برای خویش فراهم نمی دید. [6] .
عبدالله پس از مرگ یزید در سال 63 زمینه را برای برافراشتن پرچم مخالفت، مناسب دید و در حجاز یكه تاز میدان شد. وی به طور رسمی مردم را به بیعت خویش فراخواند. در سال 65 رسما خود را خلیفه مسلمانان در حجاز، آنگاه عراق و یمن و... مطرح ساخت. و تا سال 73 كه توسط حجاج به قتل رسید حكومت داری نمود.
عبدالله وقتی در مكه حاكم شد، چهل هفته در خطبه های نماز جمعه صلوات بر محمد را منع نمود و علت آن را این گونه عنوان كرد [7] كه چهل سال است كه بغض و كینه اهل بیت (علیهم السلام) در سینه من سنگینی می كند، انی لا كتم بغضكم اهل هذا البیت منذ اربعین سنة. [8] وی عبدالله بن عباس و محمد حنفیه را به طائف تبعید نمود. [9] عبدالله هیزم فراهم نمود تا بنی هاشم را در شعب ابی طالب بخاطر این كه با وی بیعت نمی كردند، بسوزاند. [10] .
[ صفحه 247]
وی 24 نفر از بنی هاشم و نیز محمد بن حنفیه و عبدالله بن عباس را به خاطر امتناع از بیعت در كنار كعبه و زمزم حبس نمود و تصمیم بر سوزاندن آنان داشت كه مختار با چهار هزار نیرو به فریاد آنها رسیده آنها را آزاد ساخت. [11] وی در سال 64 كعبه را منهدم ساخت. [12] .
[1] اسدالغابه، ج 3، ص 245.
[2] مروج الذهب، ج 2، ص 396، اسدالغابه، ج 3، ص 246.
[3] نهج البلاغه، كلمه 453، اسدالغابه، ج 3، ص 246، الجمل، ص 389.
[4] الجمل، ص 326.
[5] مروج الذهب، ج 3، ص 76.
[6] طبري، ج 5، ص 315.
[7] مروج الذهب، ج 3، ص 79، يعقوبي، ج 2، ص 178.
[8] مروج الذهب، ج 3، ص 80.
[9] همان، ص 76.
[10] همان.
[11] يعقوبي، ج 2، ص 178.
[12] همان، ص 176.